Ισπανία, Αύγουστος 2007

Τετάρτη 1 Αυγούστου είμαστε έξω από το καράβι και χαιρετούμε τα παιδιά. Μας εύχονται καλούς δρόμους και επιβιβαζόμαστε. Το ταξίδι για τη Ισπανία το ετοιμάζαμε από πέρσι αλλά τελικά δεν μας έκαστε. Φέτο, αν και το ζευγάρι μας πάλι δεν μπορούσε να ακολουθήσει, αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε μόνοι μας. Όποια αναβολή και φόβοι για το ταξίδι, διαλύθηκαν με την επιστροφή των Γλυστραίων από τη Ρωσία. Το δικό μας θα ήταν πολύ πιο εύκολο και σε καλύτερους δρόμους οπότε λογικά δεν έχουμε να φοβόμαστε κάτι….
Η διαδικασία γνωστή… Η Ρούλα βγάνει τα μέρη που πρέπει να επισκεφτούμε, ότι πρέπει να δούμε γενικότερα, τα καταλύματα… εγώ τις διαδρομές, τη γραφειοκρατία, τη μηχανή….Προς το τέλος των ετοιμασιών το δωμάτιο γεμίζει από μπαγκάζια, ρούχα, εξοπλισμούς όπως και οι ψυχές μας από αυτή την γλυκιά έξαψη για το άγνωστο…..

Μπήκαμε στο καράβι και το ταξιδάκι μέχρι την Βενετία ήταν εν μέσω σχεδίων, ονείρων, μελέτη χαρτών, μελέτη gps, διάβασμα βιβλίου και ξεκούραση…και προσμονή για τα μέρη και τους ανθρώπους που θα συναντούσαμε.

Το καράβι πιάνει στο λιμάνι κατά τις 8,30 το πρωί κατά τα σχέδια. Κατά την πραγματικότητα η ώρα έχει πάει 10 και είμαι ακόμη μέσα στο πλοίο. Το πλάνο έλεγε το βράδυ να είμαστε Βαρκελώνη, 1250 χλμ μακριά…. 10,30 τελικά αποβιβαζόμαστε, ετοιμαζόμαστε στην ακρούλα, ενώ μια δροσούλα και δυνατές ψιχάλες μας συντροφεύουν στα πρώτα μας χιλιόμετρα στο ιταλικό έδαφος. Στα επόμενα τριάντα χιλιόμετρα χάνουμε ακόμη μια ώρα λόγω υπερβολικής κίνησης. Από και μετά όμως ο δρόμος ανοίγει λιγάκι και μπορούμε να ταξιδέψουμε με 100 περίπου. Μέχρι το πρώτο πρατήριο για βενζίνη έχω φτιάξει και την πίσω ανάρτηση που λόγω βάρους έδινε μια αίσθηση πλεύσης στο βαραντέρο. Εκεί, στον πρώτο μας ανεφοδιασμό μας πλησιάζουν 2 κοπέλες που ταξίδευαν για Ισπανία και αυτές με v-strom 1000 παρακαλώ, τίγκα στα αυτοκόλλητα. Μας ζήτησαν χάρτη για να δουν που θα διανυκτερεύσουν το βράδυ κατά την Νότια Γαλλία… Μας ρωτάν που πηγαίνουμε, τους λέω Βαρκελώνη μου απαντούν αποκλείετε…Θα βρω τόση κίνηση στη Νότια Γαλλία που δεν υπάρχει περίπτωση να φτάσω …. Αποφασίζουμε με τη Ρούλα πως αξίζει τουλάχιστο να δοκιμάσουμε, βάζουμε τα κεφάλια κάτω και διασχίζουμε την υπόλοιπη Ιταλία (αντίο Μιλάνο, αντίο Γένοβα, αντίο σύνορα…) βγαίνουμε Γαλλία, η ζέστη ήδη είναι πάρα πολλή… Σταμάτημα μόνο για βεντζίνη και νερά.

Η κίνηση στη Γαλλία απίστευτη με τεράστια μποτιλιαρίσματα στα διόδια αλλά σαν γνήσιοι νεοέλληνες παρακάμπτουμε τα αυτοκίνητα και χωνόμαστε…η ζέστη με τις κορντούρες είναι αφόρητη….Πινακίδες μας ενημερώνουν για ατύχημα με 30 χλμ μποτιλιάρισμα αλλά με το πλησιάζουμε το σημείο καταφθάνει γάλλος με γκολντγουιν τεράστια….μπαίνει μπροστά και με χειρονομίες, κόρνες, γρατσουνίσματα, σπάσιμο καθρεπτών, μπινελίκια κάνει τα αυτοκίνητα να ανοίξουν και μας βγάζει από αυτό το χάλι πολύ γρήγορα….Στη διασταύρωση για Τουλούζη μας χαιρετά, ανταποδίδουμε και φεύγει…Σε ευχαριστούμε άγνωστε αλήτη, μηχανόβιε, τσαντάκια…. Κάνουμε στάση, πλεόν η Βαρκελώνη είναι κοντά. 20,00 περνούμε τα σύνορα 21,30 είμαστε έξω από το κάμπινγκ… Ταμπέλα «φουλ» στη είσοδο αλλά η Ρούλα συννενοείτε, η μπάρα ανοίγει και 23,00 ταξιδεύουμε ονειρικά πλέον στην πόλη της Βαρκελώνης…Μου φάνηκε σαν άθλος όλο αυτό εκείνο το βράδυ…. γεγονός που θα καταρρίπτονταν στην επιστροφή….Μέχρι τότε όμως….

Σάββατο και Κυριακή (4-5 Αυγούστου) έχουμε 2 μερούλες να γυρίσουμε όσο θέλουμε την πόλη. Μουσεία, εκκλησίες, Σαγράδα φαμίλια, έργα του Γκαουντί, πάρκα, λιμάνι, Λα Ράμπλα..…όσα περισσότερα μπορέσαμε, είδαμε…. Αυτό βέβαια είναι το κομμάτι του προγραμματισμού της Ρούλας. Τι πρέπει να δούμε, τι θα προλάβουμε, τι θα αφήσουμε… Επειδή ήταν και οι ημέρες των διακοπών των Ισπανών δεν είχε πάρα πολλή κίνηση αλλά είχε ένα κάρο τουρίστες… Ο ποδαρόδρομος σε ημερησία διάταξη και η Βαρκελώνη μας άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις. Μακάρι να είχαμε περισσότερες μέρες να την χαρούμε περισσότερο.

Δευτέρα 6 Αυγούστου, εκκίνηση πρωί-πρωί από το Κάμπινκ, προορισμός η Βαλένθια, 550 περίπου χιλιόμετρα πιο κάτω. Από εθνική θα κάναμε περίπου 100 χλμ τα υπόλοιπα από επαρχιακό, να δούμε και μερικά χωριουδάκια και κανένα κάστρο… Ξεκινώντας το πρωί η βροχούλα έκανε πάλι την εμφάνισή της και μας συντρόφεψε στα πρώτα μας χιλιόμετρα. Ο δρόμος καλός μέχρι την έξοδο μας στη Teraggona για να πιάσουμε τον Ν-420 για την επαρχία. Από καλός έγινε πίστα. Απίστευτη διαδρομή, απίστευτη χάραξη, πανέμορφα καταπράσινα τοπία και κίνηση απίστευτα λίγη… Μέχρι να φτάσουμε στο κάστρο Morella είχαμε ανέβει σε ένα χιονοδρομικό με απίστευτο δρόμο, ξανανεβήκαμε και ξανακατεβήκαμε ένα βουνό, είπιαμε και ένα καφεδάκι σε κάποιο χωριουδάκι που πολύ μας θύμισε ελληνική ύπαιθρο αλλά στο πιο περιποιημένο… Στο κάστρο ξανακάναμε στάση για φωτογραφίες και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε για την Βαλένθια.





Μπαίνωντας στην Βαλένθια παθαίνεις μια ταραχή για το σύγχρονο της πόλης με τεράστιες πανέμορφες όμως πολυκατοικίες, τεράστιους δρόμους….η πόλη αυτή δεν πρέπει να έχει ποτέ κυκλοφοριακό…..Φτάσαμε κατά τις 14,30 και το gps μας οδήγησε κατευθείαν στο κέντρο της πόλης, στο ξενοδοχείο, ένα μπανάκι και βουρ για περπάτημα. Είχαμε ένα ολόκληρο απόγευμα να δούμε μερικά πραγματάκια. Η ώρα είχε πάει 23,00 και εμείς είμαστε ακόμη στους δρόμους οπότε αποφασίζουμε (μιας και τα εστιατόρια είναι ανοικτά – σαν την Ελλάδα) να δοκιμάσουμε επιτέλους την παέγια και τις τοπικές μπύρες…. Περασμένα μεσάνυκτα επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση…

Τρίτη πρωί 7 Αυγούστου, ξαναφόρτωμα της μηχανής, και δρόμο για τη Γρανάδα. Ενώ είχα σκοπό να πάμε από Σιέρα Νεβάδα τελικά αποφασίσαμε να είμαστε όσο το δυνατόν νωρίτερα στη Γρανάδα μήπως και προλαβαίναμε να δούμε το καστροπαλάτι Αλάμπρα. 750 χιλιόμετρα από τον κύριο οδικό άξονα και φυσικά πρωινή βροχή. Αμαν πια…. Ανεβαίνουμε και σε κάτι βουναλάκια που μόνο αν κοίταζες το gps και έβλεπες υψόμετρο 1200-1400 μέτρα το πίστευες. Ερχόσουν από μια ευθεία και ξαφνικά είχε μπόλικη δροσούλα. Και οι καλλιέργιες, ελιές παντού. Ακόμη και σε αυτά τα υψόμετρα. Προς το τέλος της διαδρομής είχε και κάτι πολύ ωραίες χαράδρες αλλά είπαμε, βιαζόμαστε. Μεσημεράκι νωρίς είμαστε Γρανάδα, δυσκολευτήκαμε να βρούμε το κάμπινγκ, αλλά με τις οδηγίες που σχεδίασε μια καλή κυρία σε τραπεζόχαρτο τελικά φτάσαμε, στήσαμε τη σκηνή μας και πήγαμε για τα εισιτήρια του Αλάμπρα στη ρεσεψιον. Φυσικά απογοητευτήκαμε. Περίπου, από ένα μήνα πριν αυτή η δυνατότητα είχε καταργηθεί αλλά δεν είχαν ενημερώσει το site τους. Η κοπελιά βέβαια μας είπε να μην ανέβουμε στο κάστρο αλλά να πάμε την άλλη μέρα το πρωί (γιατί δεν θα υπήρχαν εισιτήρια, εκδίδουν κάθε ημέρα μόνο 4500 εισιτήρια ) αλλά δεν την ακούσαμε. Ανεβήκαμε στο κάστρο, φυσικά χάσαμε 2 ωρίτσες να περιμένουμε στην ουρά, αλλά αποφασίσαμε την άλλη μέρα το πρωί να είμαστε εκεί νωρίς-νωρίς. Επιστρέψαμε στο κέντρο της Γρανάδα και με όλο το απόγευμα ελεύθερο περιδιαβήκαμε τις ιστορικές συνοικίες της (την εβραική, την μουσουλμανική) την αραβική αγορά της, τις πανάρχαιες εκκλησίες και μοναστήρια της. Χορτασμένοι από ποδαρόδρομο και το φαγητό σε κάτι σαν παραδοσιακή ταβέρνα επιστρέψαμε στο κάμπινκ έχοντας βάλει ξυνπητήρι για τις 6,30 το άλλο πρωί.









Να πω πως ενώ οι αυγουστίατικες μέρες της Ισπανίας είναι αποπνικτικές από τη ζέστη δεν συμβαίνει και το ίδιο με τις νύχτες της. Πραγματικά κρύες και το σλίπινγκ μπανκ απαραίτητο. Και σε κάποια στιγμή της προετοιμασίας είχαμε σκεφτεί το ένα να το αφήσουμε για εξοικονόμηση χώρου…Ευτυχώς δεν το κάναμε. Πρωινή δροσούλα και δεν μας κάνει κέφι να σηκωθούμε. Τελικά με φωνές καταφέραμε να σηκωθούμε κατά τις 700 και στις 8,00 είμαστε στην ουρά για το κάστρο…12,30 τελικά καταφέρνουμε να πάρουμε στα χέρια μας τα πολυπόθητα εισιτήρια, μόνο που είναι για μετά τις 14,30… επιστροφή στην πόλη της Γρανάδας, βολτίτσες και επιστροφή στις 14,30… Ελπίζαμε να μην πήγε τόσος χρόνος χαμένος στο «περίμενε»… Ευτυχώς το κάστρο είναι πολύ καλά διατηρημένο, τα παλάτια αξιοθαύμαστα, τα έργα των αράβων τεχνιτών απίστευτα, οι κήποι σε άλλη σφαίρα πραγματικότητας…. 20,30 περιδιαβαίνουμε ακόμη τους κήπους…. Επιστρέφουμε στην πόλη, τσιμπάμε κάτι (δεν είχαμε φάει τίποτε όλη τη μέρα) μέχρι να μας κάνουν ένα dvd την ήδη γεμάτη κάρτα της φωτογραφικής…. Εκεί σε κάποια φάση κοιτώ το κινητό μου και έχω από το απόγευμα μερικές αναπάντητες από το Νίκο. Γνωστός από το varaderoforum με είχε βοηθήσει με pm και mail και για τη διαδρομή στη Νότια Ισπανία αλλά και για το τι έπρεπε να επισκεφτούμε. Του τηλεφωνώ αμέσως, ο Νίκος είναι από το απόγευμα Γρανάδα, είχε έρθει να μας δει, πάμε για μπυρίτσα…. Βρισκόμαστε, αράζουμε μέχρι αργά μετά τα μεσάνυχτα σε μια ωραία πλατείτσα και δομικάζουμε τοπικές μπύρες….. Μας έχει φέρει και χάρτες και διαδρομές για την επόμενη μέρα που θα κατέβουμε Γιβραλτάρ…. Χαιρετιόμαστε και κλείνουμε ραντεβού κατά τις 13.00 στον «Βράχο» την άλλη μέρα…

Πέμπτη 9 Αυγούστου και τα κλασικά…. Ξεστήνουμε σκήνη, φορτώνουμε τη μηχανή και βουρ στους δρόμους. Ακολουθούμε τη διαδρομή του Νίκου και βγαίνουμε στη διαδρομή για Ρόντα, την πατρίδα της έφιππης ταυρομαχίας. Κάτι έργα στους δρόμους μας κάνουν να ακολουθήσουμε λιγάκι διαφορετική διαδρομή αλλά και πάλι είναι σαν να κάνεις πίστα. Εφόσον οι βαλίτσες δεν έφυγαν από τις θέσεις τους πάλι καλά. Τα χωριουδάκια Pueblos Blancos και η ύπαιθρος εδώ κάτω νότια θυμίζουν ακόμη πιο έντονα Ελλάδα, σε σημείο να αναρωτιέσαι εάν όντως δεν έχεις κάνει χιλιόμετρο παραπέρα. Φάρμες με άλογα και ταύρους ένα σωρό. Χαζεύουμε για να περάσει και η ώρα και όντως στις 13.00 διασχίζουμε το αεροδρόμιο (χωρίς κανείς να μας κοιτάξει ταυτότητες ή οτιδήποτε άλλο) για να βρεθούμε στο Γιβραλτάρ… Ο Νίκος μας περιμένει και μας οδηγεί στο σημείο Μηδέν. Φωτογραφίες, αστειάκια…. Εκεί χωρίζουμε και ξαναβγαίνουμε στο δρόμο. Νάσαι καλά Νίκο, σε ευχαριστούμε για όλα…. Θα ακολουθήσουμε τον παραλιακό για Ταρίφα, Κάντιθ και μετά Σεβίλλη.









Με το που αρχίζουμε να βλέπουμε Ατλαντικό πιάνει και το αερικό. Το πέρασμα Ρίου-Αντιρίου τελικά δεν είναι τίποτε. Σπηλιάδες, μποφόρ και η μηχανή πηγαίνει μονίμως πλαγιασμένη. Ο δρομος έχει πολύ κίνηση, αυτοκίνητα, και πάρα πολλές μηχανές…. Κάνουμε στάσεις να χαζέψουμε αλλά ο χρόνος δεν αρκεί να μπούμε Ταρίφα αντιθέτως συνεχίζουμε και φτάνουμε Κάντιθ, πηγαίνουμε στο λιμάνι για φωτογραφίες και στην κεντρική πλατεία, τσιμπάμε και κάτι, έχουμε λιγάκι δρόμο ακόμη. 20,00 το βράδυ είμαστε Σεβίλλη. Το καμπινκ μας δέχετε, στήνουμε σκηνή και πέφτουμε ξεροί για ύπνο.

10-11 Αυγούστου, έχουμε 2 μερούλες να γυρίσουμε την πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας. Καθεδρικός, παλάτι, εκκλησίες. Μοναστήρια, αγορά, Αρένα με το μουσείο της (εκεί η Ρούλα αγάπησε….) την παλιά πόλη…. Τον τάφο του Κολόμβου (που του ρίξαμε και το σχετικό κράξιμο για το ότι ανακάλυψε την αμερική) και πάρα-πολλά ακόμη. Ξανά-φάγαμε τις παέγιες μας και παρακολουθήσαμε και φλαμένγκο σε κάποια ταβέρνα. Φυσικά αφήσαμε τα μάτια μας. Και τα χρήματά μας, 50 ευρώ το άτομο… Φυσικά αμέσως μετά τσιμπήσαμε και κάτι σε μια ταβέρνα που παρά το ότι ήταν μια και μετά τα μεσάνυχτα ήταν γεμάτη κόσμο (όπως και πάρα πολλές άλλες), τελικά δεν είμαστε οι μόνοι(που διασκεδάζουμε τη νύχτα)….. Η μηχανή μας πήγαινε από το κάμπινγκ στην πόλη, όπου έμπαινε σε φυλασσόμενο πάρκιγκ, με κόστος περίπου 15 ευρώ την ημέρα. Τις μέρες στη Σεβίλλη είχε τρομερή ζέστη και την αγορά τους, τους δρόμους –τους κεντρικούς δρόμους τους είχαν σκεπασμένους με πανί…Τέλος πάντων. Νομίζω στη Σεβίλλη θα ζούσα άνετα αν έπρεπε να διαλέξω ισπανική πόλη.

12 Αυγούστου πρωί, ημέρα Κυριακή και το πρόγραμμα ίδιο. Μαζεύουμε πράγματα, ξεστήνουμε σκηνή, αναχωρούμε. Κάνουμε μια στάση στην Κόρδοβα να βγάλουμε φώτο την γνωστή γέφυρα (που όμως είναι σκεπασμένη λόγω έργων) παίρνουμε πρωινό (αυτό το παραδοσιακό ισπανικό, κάτι σαν σάλτσα ντομάτας με ελαιόλαδο σε φρέσκο ψωμάκι) και αναχωρούμε για Μαδρίτη.


Αλλή μεγάλη στάση δεν κάνουμε, δεν θέλουμε να χάσουμε χρόνο, πρέπει να φτάσουμε στο κάμπινκ στη Μαδρίτη, να στήσουμε και μετά να πεταχτούμε μέχρι Τολέδο που είναι 90 χλμ δίπλα . Όντως, βρίσκουμε το κάμπνικ αμέσως (ο Γιάννης μου χορήγηση ευγενικά το gps zumo που διαθέτει και πραγματικά ήταν σωτήριο….φουλ πλοήγηση, κανένα χάσιμο πουθενά) στήνουμε σκηνή – έχουμε γίνει άριστοι πλέον, δεν μας παίρνει μισή ώρα- αλλάζουμε σε τζινάκια και μπουφανάκια ανοιξιάτικα και βουρ για το Τολέδο. Βλακεία μας, απότι φάνηκε μετά. Φτάνουμε γρήγορα-γρήγορα στο κάστρο, βρίσκουμε παρκιν στο κέντρο και τρέχουμε κατευθείαν στο σπίτι του Θεοτοκόπουλο. Όχι δεν είναι ο ίδιος (sic) εκεί και η πόρτα είναι κλειστή. Δέχονται μόνο μέχρι τις 14,30. Δεν πειράζει, πηγαίνουμε σε άλλα μουσεία, στον καθεδρικό, στις πλατείες…. Τρώμε και αργά το βράδυ ακόμη μια παέγια… και κατά τις 2300 παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Κάνω και ένα λάθος που μας στοίχισε μια κύκλα καμιά 30αρια χλμ – δεν ακολούθησα τη διαδρομή του gps….Μας έκοψε το κρύο! Έκοψα ταχύτητα και πήγαινα με 60 μπας και….Αλλά φρούδες ελπίδες. Φτάσαμε ξυλιασμένοι κατά τις μια το ξημέρωμα….

13-14 Αυγούστου, Μαδρίτη και έχουμε αυτές τις δυο μερούλες να δούμε όσα περισσότερα μπορούμε από την Ισπανική πρωτεύουσα. Αρχίζουμε με τα βασιλικά ανάκτορα (χαθήκαμε στον πλούτο και στα χρυσάφια), είδαμε τα μουσεία Thyssen και Reina Sofia….την πλατεία Μαγιόρ όπου και καταλήξαμε το βράδυ κατακουρασμένοι αλλά εντελώς γεμάτοι απόλα αυτά που είδαμε την πρώτη μέρα στη Μαδρίτη. Την επόμενη μέρα είδαμε το τρίτο μουσείο, το Prado (προσωπικά σε κάποιον θα συνιστούσα μόνο το Prado όπου και η αίθουσα του Θεοτοκόπουλου και όχι και τα τρια) μια βόλτα από το πάρκο του Retiro…. Μια βόλτα από την παλιά πόλη… Είπιαμε και ένα καφεδάκι στο café Gijon εκεί που σύχναζε η Μάτα Χάρι και η Ρούλα τόπαιξε κατάσκοπος και εγώ δημοσιογράφος….Μια βολτίτσα ακόμη από το Ritz και το σιδηροδρομικό Σταθμό Atocha ….Δυο μέρες τελικά είναι εξαιρετικά λίγες για να πεις πως είδες τη Μαδρίτη. Εάν σε αυτό προσθέσετε πως μετρό χρησιμοποιήσαμε μόνο από το κάμπνικ μέχρι το κέντρο της Μαδρίτης και για όλα τα υπόλοιπα τα πόδια μας, το δεύτερο βράδυ είμαστε κομμάτια. Πέσαμε όσο νωρίτερα μπορούσαμε για ύπνο, αύριο έχει δρόμο πάλι…

Τετάρτη Δεκαπεντάυγουστος. Νωρίς-νωρίς μαζεύουμε μπαγκάζια, τα γνωστά και αρχίζουμε τα χιλιόμετρα. Πρέπει να φτάσουμε Ανδόρα απόψε όπου θα βρούμε και τον Αλέξανδρο του mybike.gr που έρχεται από Βαρκελώνη…Καλό μας δρόμο λοιπόν. Για κάποιον λόγο, ίσως επειδή έχει δρόσουλα τόσο νωρίς και επειδή δεν έχει καθόλου κίνηση, έχω πλακωθεί και το μηχανάκι ταξιδεύει πάνω από 180 μόνιμα. Ώσπου αντιλαμβάνομαι άσπρο αυτοκίνητο να μας ακολουθεί κάμποση ώρα από απόσταση. Κόβω αμέσως και σε λιγάκι βλέπω το περιπολικό. Μπαίνει μπροστά μας και μια λίγα χιλιόμετρα πηγαίνει με 120-140, ξαφνικά ανάβει φάρο και μας κάνει νόημα να τους ακολουθήσουμε. Στρίβει σε ένα σταθμό εξυπηρέτησης (ευτυχώς, αλλιώς δεν σταμάταγα) και σταματάει μπρος στην καφετέρια… Μας ζητάνε χαρτιά, μιλάνε αγγλικά και τελικά μας κάνουν συστάσεις να πηγαίνω πιο σιγά.. Μας εύχονται καλό δρόμο και μας διώχνουν. Φεύγω πρώτος φυσικά και την κάνω με ελαφρα…. Από τη Σαραγόσα και μετά είναι ότι χειρότερο έχω οδηγήσει μέχρι τώρα. Ερημος και πουθενά, ούτε ένα δενδράκι για σκιά. Είχα αποφασίσει στάση κάπου εκέι ενδιάμεσα αλλά τελικά κάνω μονορούφι μια απόσταση περίπου 300 χλμ . Η κατάσταση βελτιώνεται κάμποσο μόλις πιάσεις την ανηφοριά για την Ανδόρρα και τελικά μόλις περάσεις τα σύνορα είναι όντως ωραία. Και επιτέλους δροσερά. Φτάνουμε στο κάμπινκ και μέχρι να στήσουμε τη σκηνή μας και να κάνουμε ένα ντους καταφθάνει και ο Αλέξανδρος και κανονίζουμε να βρεθούμε πλατεία. Πανελλήνια λοιπόν, πίνουμε τις μπύρες μας κάνουμε και μια βόλτα στην αγορά μπας και ψωνίσουμε κάτι… Βρίσκουν και τα παιδιά ξενοδοχείο ώστε να περάσουν τη νύχτα εκεί… Τρώμε και μια μακαρονάδα μετα μπύρας βεβαίως και αργά τη νύχτα πέφτουμε για ύπνο….




Πέμπτη 16 Αυγούστου και τα γνωστά. Σκηνές, και δρόμο… ο νεσκαφέ που είχα μαζί μου από την Ελλάδα μου έδινε κάθε πρωί κουράγιο μέχρι να ξεστήσουμε τη σκηνή και να φορτώσουμε τα πράγματα. Εχουμε ξυπνήσει νωρίς και κατά τις 8,30 είμαστε ήδη στα χιονοδρομικά. Αφήνουμε τα μάτια μας από τα τοπία αλλά και από τις εγκαταστάσεις. Ανεβαίνουμε στο πάσο και ο καιρός σιγά-σιγά κλείνει. Ομίχλη και βροχή. Δεν βάζουμε αδιάβροχα ακόμη. Ανεβαίνουμε τις φουρκέτες και δεν σκέφτομαι να κοιτάξω υψόμετρο. Όταν το κάνω, είμαστε Γαλλία και το gps λέει 2190.



Λίγο παρακάτω σταματάμε να φορέσουμε αδιάβροχα, η βροχή είναι πολύ δυνατή πλέον. Παίρνουμε όπως είχαμε κανονίσει τους επαρχιακούς για το Καρκασόν. Το κάστρο. Μέχρι εκεί όμως κάνουμε μια απίθανη διαδρομή κατά την οποία βλέπουμε μόνο ποδηλάτες, κάμπινκ στην γαλλική εξοχή και ελάχιστες μηχανές. Τελικά φθάνουμε στο κάστο κατά τις 11,30, φωτογραφιζόμαστε κάνουμε μια στάση και για καφε-πρωινό και επιστρέφουμε στον αυτοκινητόδρομο.

Το πλάνο λέει κατά την Νίκαια ξενοδοχείο. Από τη Μασσαλιά και μετά η ζέστη είναι αφόρητη. Από τα μείον στα Πυρηναία στα πολλά συν της μεσογείου…. Κάννες, Νίκαια… παραλιακά με μεγάλη κίνηση και ζέστη, δεν βρίσκουμε ξεονοδοχείο. Όλα γεμάτα. Συνεχίζουμε. Φτάνουμε Μονακό που είναι τίγκα στην κίνηση, καταγράφουμε στο βίντεο τη διαδορμή της F1 και πηγαίνουμε Μεντόν. Και εδώ τίποτε. Φουλ και ξενοδοχεία και κάμπινκ.




Συνεχίζουμε για Βεντιμίλα περνούμε τα σύνορα φτάνουμε Σαν Ρέμο και εδώ όλα γεμάτα…. Επιστρέφουμε σε ένα κάμπινκ στη βεντιμίλα (ακριβώς σύνορα Ιταλίας-Γαλλίας)που είναι επίσης γεμάτο και αποφασίζουμε επιτέλους να τσιμπήσουμε κάτι και να αποφασίσουμε τι κάνουμε. Η ώρα έχει πάει 22,00. Ετσι και γίνετε. Ξεκουραζόμαστε κατά τη διάρκεια του φαγητού και επιλέγουμε να γυρίσουμε Μεντόν να ρίξουμε ακόμη μια ματιά και εάν δεν βρούμε πάλι τίποτε να βγούμε εθνική και να επιστρέψουμε Ανκώνα σιγά-σιγά…. Τελικά δεν βρίσκουμε τίποτε και με το που βγαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο ανάβει το λαμπάκι της ρεζέρβας. Μετά από 60 περίπου χλμ και ρυθμούς χελώνας γεγονός που με την κούραση με αποδιοργάνωσε εντελώς και εφόσον οι σταθμοί από τη δική μας πλευρά είναι όλοι κλειστοί, σταματούμε απέναντι (στο άλλο ρεύμα) από ανοικτό σταθμό και η Ρούλα πηγαίνει απέναντι να φέρει μπιτόνι…. Επικίνδυνο πολύ, αλλά τελικά είχαμε βεντζίνη για περίπου 100 χλμ. Πηγαίνω αργά αλλά τελικά βρίσκουμε πρατήριο και φουλάρουμε. Αρκετά μετά την Γένοβα η Ρούλα δεν αντέχει άλλο και σταματούμε σε σταθμό… Εκεί κάθομαι και σφίγγω για τρίτη φορά (απόταν φύγαμε από Πάτρα) την αλυσίδα και από μέσα μου εύχομαι να αντέξει όλη την επιστροφή. Δυο καραμπινιέροι που κάνουν και αυτοί στάση με πιάνουν στην κουβενταρία αλλά δεν ξέρουν γρι αγγλικά και εγώ γρι ιταλικά… Η Ρούλα συνέρχεται και συνεχίζουμε. Περίπου 100 χλμ πριν το Σαν Μαρίνο δεν αντέχω άλλο. Σταματούμε για βεντζίνη και εγώ πέφτω και κοιμάμαι για μισή ωρίτσα χάμω. Αυτό με αναζωογονεί, πίνω και ένα εσπρεσάκι και 7,30 το πρωί είμαστε σε καφετέρια στο Σαν Μαρίνο και αγναντεύουμε. Κάνουμε και μια βολτίτσα μέχρι το κάστρο αλλά δεν έχουμε κουράγιο να το περπατήσουμε ούτε στο ελάχιστο. Είναι τα περισσότερα χλμ που έχω κάνει ποτέ μου. 1650 περίπου και σε κάθε λογιών δρόμου ….
Κατά τις 11 φεύγουμε για να κάνουμε τα τελευταία 90 χιλιόμετρα μέχρι το λιμάνι της Ανκώνας. Αράζουμε στην πλατεία, εγώ χύνομαι σε τέσσερις καρέκλες και ένα τραπεζάκι, η Ρούλα κάνει βόλτες μόνη της στην πόλη. Κάποια στιγμή μπαίνουμε στο καράβι (επιτέλους) βρίσκουμε μια γωνία δίπλα στις σκάλες…. Ξύπνησα κατά τις 20.00 για να τσιμπήσω κάτι….και μετά συνέχισα μέχρι το ξημέρωμα που βγήκαμε Ηγουμενίτσα….12,00 το μεσημέρι είμαστε σπίτι μας. Πάει και αυτό. Είχε τελειώσει.



Οι Ισπανοί τελικά μας μοιάζουν πάρα πολύ. Αυτό φαντάζομαι το έχετε ξανακούσει.
Και εγώ το διάβαζα και δεν το πίστευα. Όμως όποια νύχτα καθήσαμε μέχρι αργά έξω αυτό διαπιστώσαμε. Και οι ταβέρνες και τα εστιατόρια ήταν ανοικτά και διασκέδαση υπήρχε.
Η ύπαιθρός τους μοιάζει με την ελληνική. Στο πολύ πιο καθαρό και περιποιημένο βέβαια και υπήρχαν σχεδόν παντού καλλιέργιες.
Οι άραβες έχουν αφήσει φοβερούς θυσαυρούς και αξίζει κάποιος να επιδιώξει να τους δει. Εντελώς διαφορετική κουλτούρα από αυτή που μας έχουν αφήσει οι γείτονές μας.
Όπου βρήκαμε δυσκολίες βρήκαμε και ανθρώπους πρόθυμους να μας εξυπηρετήσουν έστω και αν δεν καταλαβαίναμε –μερικές φορές- τι μας έλεγαν. Τα ιταλικά της Ρούλας βοήθησαν τα μάλλα κυρίως γιατί μοιάζουν με τα ισπανικά. Δεν έλειψε και η φορά που κάποια ηλικιωμένη κυρία σχεδίαζε ένα μισάωρο σε μια λαδόκολα? ολόκληρο γραμμικό σχέδιο ώστε να φτάσουμε γρήγορα στο κάμπινκ στη Γρανάδα. Κίνδυνος πουθενά, ούτε για δείγμα! Στα διάφορα κάμπινκ δεν έγινε το παραμικρό. Ισα-ίσα που προσπαθούσαν οι άνθρωποι να μας εξυπηρετήσουν με το ρεύμα και τα φορτιστήρια μας….
Η μηχανή όταν μας κουβαλούσε στα κέντρα των πόλεων έμενε σε φυλασσόμενα παρκιν και μάλιστα οι υπάλληλοι την κρατούσαν κοντά τους ώστε να την επιτηρούν. Τουλάχιστο έτσι έλεγαν.
Πρόβλημα με το βαραντέρο δεν είχα πουθενά, μόνο από τη αλυσίδα που ούτως ή άλλως από την αρχή ήξερα πως τα έχει φάει τα ψωμιά της. Δεν την άλλαξα όμως. Αν χρειάζονταν θα την άλλαζα εκεί. Συχνό λάδωμα και τέσσερα συνολικά τεντώματα…

Τι μας έμεινε? Μα φυσικά η Γαλλικία και η Πορτογαλία. Άλλη φορά όμως!